Απόψε ολοκληρώνεται η φάση των ομίλων του Τσάμπιονς λιγκ. Απομένουν όλα κι όλα δυο εισιτήρια για τους 16. Λογικά θα τα πάρουν η Λειψία και η Μίλαν, αν δεν αυτοκτονήσουν με αντιπάλους η πρώτη την ηρωική Σαχτάρ και η δεύτερη την Σάλτσμπουργκ. Δεν έχω γράψει σχεδόν τίποτα για το εφετινό Τσάμπιονς λιγκ. Το τέλος της πρώτης φάσης δίνει την ευκαιρία για κάποια συμπεράσματα και κάποιες προβλέψεις.

Τέσσερα σπάνια γεγονότα

Δεν ήταν κακή η φάση των ομίλων του Τσάμπιονς λιγκ: ίσα ίσα. Είχαμε και μεγάλες εκπλήξεις και αποκλεισμούς σημαντικών ομάδων και κάμποσα γεγονότα σπάνια. Σημειώνω τέσσερα.

Για πρώτη φορά είχαμε αποκλεισμό τριών ισπανικών ομάδων στη φάση των ομίλων: δεν θα συνεχίσουν η Σεβίλλη, η Ατλέτικο Μαδρίτης και η Μπαρτσελόνα. Η αποτυχία των Καταλανών είναι και η μεγαλύτερη: η Μπαρτσελόνα αποκλείεται από τους 16 για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά μετά μάλιστα από μια φαραωνική επένδυση σε μεταγραφές (Λεβαντόφσκι, Κουντε, Κιεσί, Ραφίνια κτλ) για τις οποίες έβαλε σε υποθήκη το μέλλον της υποθηκεύοντας τα επόμενα χορηγικά έσοδά της. Μιλώντας για σπάνιες αποτυχίες είναι ιστορική και αυτή της Γιουβέντους. Δεν αποκλείστηκε απλά αλλά έδειξε πως δεν έχει θέση στη διοργάνωση: αν δεν κερδίσει απόψε την Παρί θα ολοκληρώσει την παρουσία της στο Τσάμπιονς λιγκ με μια νίκη σε έξι ματς. Μόνο η Πλιζέν και η Ρέιτζερς τα κατάφεραν χειρότερα.   

Είχαμε επίσης δυο λευκές ισοπαλίες ομάδας του Πεπ Γκουαρντιόλα: αυτά τα 0-0 που έφερε η Σιτυ με την Κοπεγχάγη και την Ντόρτμουντ είναι αποτελέσματα εντελώς εκτός λογικής από ομάδες του Πεπ σε φάση ομίλων. Δεν είναι τυχαία. Νομίζω πως μαρτυρούν πως ο Γκουαρντιόλα, ίσως και εξαιτίας της ύπαρξης της διακοπής για το μουντιάλ του Κατάρ, έχει προετοιμάσει διαφορετικά τη σεζόν: πιθανότατα η στόχευσή του είναι αντίθετα από ό,τι γινόταν τα προηγούμενα χρόνια και ίσως δούμε τη Σίτυ να τρέχει στο τέλος της χρονιάς. Αν αυτό το πετύχει μπορεί να κάνει και πραγματικότητα το όνειρο της κατάκτησης του Τσάμπιονς λιγκ. Αλλά μάλλον είναι πολύ νωρίς για τέτοιες εκτιμήσεις.

Τέλος αν προκριθεί η Λειψία απόψε θα έχουμε στους 16 τέσσερεις Γερμανικές ομάδες: η Μπάγερν πέρασε κάνοντας περίπατο, η Ντόρτμουντ προκρίθηκε κάνοντας τη δουλειά της, η Αϊντραχτ Φρανκφούρτης έκανε χθες βράδυ στη Λισαβόνα ένα εντυπωσιακό κατόρθωμα κερδίζοντας και αποκλείοντας την Σπόρτινγκ από την οποία μάλιστα έχανε με 0-1. Γερμανική τετράδα στους 16 είναι επίσης κάτι σπάνιο: δεν θυμάμαι να έχει ξανασυμβεί.  

Η ισπανική υποχώρηση  

Το βέβαιο είναι πως η ισπανική υποχώρηση είναι πολύ καλό σημάδι για όσους με τις ισπανικές ομάδες είχαν προβλήματα. Κι όταν δεν έφταναν μέχρι το τέλος της διαδρομής, ακόμα και ισπανικές ομάδες που δεν λέγονται Μπαρτσελόνα και Ρεάλ Μαδρίτης, προκαλούσαν κάθε χρόνο εντυπωσιακούς αποκλεισμούς στις φάσεις των νοκ άουτ. Πέρυσι η Βιγιαρεάλ πέταξε εκτός διοργάνωσης την Γιουβέντους στους 16 και την Μπάγερν Μονάχου στους 8. H Ατλέτικο απέκλεισε την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο δεύτερο γύρο και έκανε την Σίτυ να ιδροκοπήσει για να την αποκλείσει στα προημιτελικά. Ο αποκλεισμός των ισπανικών ομάδων ανοίγει το δρόμο στους Αγγλους που δεν έχουν πρόβλημα ούτε με τις γερμανικές ομάδες που συνεχίζουν, ούτε με τις ιταλικές, ούτε φυσικά με τις πορτογαλικές: αν δει κάποιος τα αποτελέσματα που έχουν τα τελευταία χρόνια η Λίβερπουλ και η Σίτυ με την Πόρτο και την Μπενφίκα θα το καταλάβει. Η Λίβερπουλ στην Πόρτο έχει βάλει πέντε γκολ τρεις φορές στο Ντραγκάο.  

Νάπολι η ωραιότερη

Ποιες ομάδες έπαιξαν το καλύτερο ποδόσφαιρο στη φάση των ομίλων; Είναι εύκολο να πεις ότι ξεχώρισε η Μπάγερν. Χθες βράδυ κερδίζοντας και την Ιντερ πιο εύκολα από όσο δείχνει το τελικό 2-0 έγινε η μόνη ομάδα που προκρίθηκε με έξι νίκες σε έξι ματς. Το εντυπωσιακό είναι ότι το κάνει για τρίτη φορά τα τέσσερα τελευταία χρόνια – το κακό είναι πως όταν το κάνει δεν σημαίνει πως θα κερδίσει και το τρόπαιο. Η Μπάγερν δεν ήταν καταιγιστική στα παιγνίδια με την Ιντερ στο Σαν Σίρο  ή με την Μπάρτσα στο Μόναχο και βρήκε τους Καταλανούς αποκλεισμένους και απογοητευμένους στο Καμπ Νου μια εβδομάδα πριν – δεν μιλάω για τα ματς με την Πλιζέν καθώς δεν αυτό δεν έχει νόημα. Το σημαντικό για την Μπάγερν είναι ότι παρά την φυγή του Λεβαντόφσκι παραμένει μια τρομερή επιθετική μηχανή: ο Μανέ αντικατέστησε τον Πολωνό ικανοποιητικά και τα γκολ του δεν ήταν και λίγα. Στο Τσάμπιονς λιγκ, μέχρι τους ημιτελικούς τουλάχιστον, μετρά η επίθεση: στους ημιτελικούς και στον τελικό μιλάνε οι άμυνες συνήθως.

Ωστόσο αν η Μπάγερν είχε την συνηθισμένη της σταθερότητα η ομάδα που έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο στη φάση των ομίλων ήταν η Νάπολι του Σπαλέτι. Απαλλαγμένη από ονόματα που είχαν γίνει βαρίδια (Ινσίνιε, Μέρτενς, Μίλικ, Κουλιμπαλί είχαν δώσει ό,τι είχαν να δώσουν) η Νάπολι άλλαξε πρωταγωνιστές και στα καθόλου απλά ματς με την Λίβερπουλ και τον Αγιαξ κατέπληξε. Δικές της και οι αποκαλύψεις της σεζόν: ο Κβαρασχέλια, ο γιός του Ντιέγκο Σιμεόνε Ζιοβάνι, ο μασκοφόρος σκόρερ Οσιμεν, ο Ρασπαντόρι και ο Λοσάνο έκλεψαν καρδιές. Ολοι τους είναι παιδιά που ωρίμασαν σε ένα καλοκαίρι: δεν είναι πρωτάρηδες. Κρίμα που το Τσάμπιονς λιγκ ολοκληρώνεται στα τέλη Μαϊου και οι ομάδες του Σπαλέτι παραδοσιακά τις μέρες της άνοιξης δυσκολεύονται.

Παλιοί και νέοι πρωταγωνιστές

Μιλώντας για παίκτες είδαμε φυσικά πολλούς και καλούς, όχι ωστόσο άγνωστους. Πέρα από τους κυνηγούς η Νάπολι έχει κι ένα καταπληκτικό στόπερ, τον Κιμ, που αγόρασε από τη Φενέρ, είναι μόλις 24 χρονών και παίζει με την μεθοδικότητα βετεράνου. Το μυστικό της άμυνας της καταπληκτικής άμυνας της Μπρίζ, που δεν δέχτηκε γκολ στα 5 από τα έξι ματς που έδωσε ήταν ο τερματοφύλακας Μινιολέ. Ο Μπέλιγχαμ δείχνει πως όποιος κυνηγός κάτω από 22 χρονών θέλει να γίνει σταρ πρέπει να περάσει από την Ντόρτμουντ. Μετά από καιρό ξαναείδα τον Μπαρέλα στην Ιντερ να κάνει πραγματικά μεγάλα ματς. Φυσικά όλοι απολαύσαμε τον Χααλαντ, περιμένοντας στο Τσάμπιονς λιγκ και τον Ντε Μπρόιν, που μέχρι τώρα έπαιξε λίγο κι έκανε λίγα. Αντίθετα από τον Σαλάχ που μάλλον προτιμά το ευρωπαϊκό παλκοσένικο από τη σκληρή Πρέμιερ λιγκ.

Βέβαια αν κάτι θα ξεχώριζα είναι η επιστροφή του Λίο Μέσι στα παλιά του επίπεδα απόδοσης: πριν το μουντιάλ αυτή μοιάζει η είδηση της χρονιάς. Και περιμένω πάντα και τον Μπενζεμά: στους ομίλους δεν σκίζεται, άφησε να κάνουν τη δουλειά οι νεότεροι εκ των οποίων ο Βινίσιους γίνεται όλο και καλύτερος.       

Η Αγγλία το περιμένει

Ποιος θα το κατακτήσει; Δύσκολο να το πεις. Η Ρεάλ Μαδρίτης είναι δύσκολο, μολονότι πρόκειται για ομάδα που το πώς κερδίζεις το Τσάμπιονς λιγκ χει κάνει επιστήμη. Εχασε τον Καζεμίρο, ο Μόντριτς και ο Μπενζεμά δεν έχουν αναπληρωματικούς και μεγάλωσαν κι άλλο και στην Λίγκα θα έχει ανταγωνισμό φέτος από την Μπαρτσελόνα ενώ πέρυσι έπαιζε μόνη της. Σίγουρα όνειρα κάνει η Μπάγερν Μονάχου: η αναπλήρωση του Λέβα αποδείχτηκε εύκολη υπόθεση – μου μοιάζει και λίγο καλύτερη από πέρυσι στην άμυνα και πιο γεμάτη ως ομάδα. Η Παρί θα έχει μετά το μουντιάλ τρεις κουρασμένους σούπερ σταρ: η Αργεντινή ποντάρει τα πάντα στον Μέσι, η Βραζιλία περιμένει πολλά από τον Νεϊμάρ και η Γαλλία έχει απαιτήσεις από τον ΕμΠαπέ.

Οι Αγγλοι έχουν και φέτος τις πιο μεγάλες πιθανότητες. Η Τσέλσι και η Τότεναμ κέρδισαν τους ομίλους τους και θα χουν λογικά εύκολους αντιπάλους στους 16: προβλέπονται αγγλογερμανικές μάχες. Η Λίβερπουλ θέλει μέσω του Τσάμπιονς λιγκ να σώσει τη σεζόν: κέρδισε χθες βράδυ τη Νάπολι παλεύοντας για μια νίκη γοήτρου μέχρι το τελευταίο σφύριγμα. Η Μάντσεστερ Σίτυ θέλει να αποδείξει ότι είναι η ομάδα της χρονιάς, αυτή τη φορά χωρίς ενστάσεις. Αλλά τα ίδια περίπου έλεγα και πέρυσι και το τρόπαιο δεν πήγε στην Αγγλία. Που μοιάζει πάντως φέτος να το περιμένει…